Zoals je wellicht al bij de links hebt gelezen neem ik dit jaar deel aan de Ven2 4Cancer: het kleine zusje van de Alpe d'HuZes. In die zin dat het kleinschaliger is, niet omdat de uitdaging minder groot is. Al naar gelang kan men de Mont Ventoux via de Malaucene route op wandelen, hardlopen of fietsen. Elles, een collega van de gemeente Rotterdam, kreeg onlangs de diagnose longkanker waarna het schitterende initiatief ontstond om met een team van collega's van de gemeente Rotterdam deze tocht te volbrengen. In naam van en opgedragen aan Elles uiteraard: Team Elles.

Normaal gesproken lopen de deelnemers de tocht eenmaal omhoog of fietsen hem drie tot vier maal. Maar omdat ik wel van een uitdaging houd, ga ik hem op rennen.........tweemaal. Dit houd in dat ik ruim een marathon ga lopen met een stijgingspercentage van zo'n zevenenhalve graad met als hoogtepunt een percentage van tieneneenhalve graad. Ietwat enthousiast mailde ik de organisatie over mijn idee om de berg tweemaal te bedwingen. Aanvankelijk echt alleen als een vaag idee. Direct kreeg ik een enthousiaste reactie terug van organisator Didier Vuylsteker dat de auto's klaar gezet worden en alles geregeld zou worden. Dus tsja, toen kon ik niet meer terug natuurlijk. Ook al zal het een zware tocht worden zal deze route me toch makkelijk af moeten gaan als ik anderhalve maand later een strakke tijd wil neerzetten op de Ultra Trailrun van Berg en Dal.

Houd dit blog in de gaten om op de hoogte te blijven van mijn voorbereidingen en het verloop van de wedstrijd. Zie eveneens de website van Team Elles voor meer informatie.

Locatie van de skiheuvel

Na de spreekwoordelijke regen komt altijd zonneschijn. Zo ook in mijn hardloopprestaties. Vorige week berichtte ik nog over de dramatisch trage tijd die ik liep met Hugo op de donderdag. De zaterdag daarop besloot ik een langere afstand te lopen en wat hellingen in mijn loop mee te nemen. Met mijn Salomon Skin S-Lab op de rug ben ik gaan lopen langs de Rotte. Het was behoorlijk warm dus de anderhalve liter water op mijn rug was geen overbodige luxe. Na een negen kilometer bereikte ik de skiheuvel die ik besloot een viermaal op en af te lopen inclusief telkens wat behendigheidsoefeningen op de top. Heerlijk om weer een stukje bergop te lopen, ook al is het maar een heel klein stukje... Toen ik mijn iPhone hoorde zeggen dat ik inmiddels op elf kilometer zat heb ik de skiheuvel gelaten voor wat ie is en ben ik via het Bergsche Lage Bos terug gelopen. Uiteindelijk heb ik eenentwintig kilometer gelopen in één uur en vijftig minuten. Voor mij een goede trainingstijd gezien de temperatuur en het feit dat het merendeel over zand en gras ging. Gelukkig ging mijn theorie die ik een week eerder op dit blog beschreef dus op: voor hoge pieken heb je diepe dalen nodig!